بررسی فراوانی درماتیت کهنه در کودکان زیر ۲ سال مهد کودکهای شهر همدان طی سالهای ۸۱-۱۳۸۰

شایعترین بیماری التهابی در کودکان درماتیت کهنه ( دیاپر درماتیت ) می باشد. هرچند علت دقیق بیماری مشخص نیست ولی عواملی مانند اصطکاک مکانیکی، رطوبت، تماس با ادرار و مدفوع، تغییرات ph پوست را در پاتوژنز آن دخیل می دانند. به دلیل اینکه در اغلب موارد درمان بیماری در منزل صورت می گیرد برآورد دقیق فراوانی آن مشکل است ولی فراوانی بیماری از 7% تا 35% و حتی تا 50% گزارش شده است. هدف اصلی مطالعه حاضر تعیین فراوانی درماتیت کهنه و بررسی نقش عوامل دخیل در ایجاد آن در میان کودکان زیر دو سال مهد کودکهای شهر همدان طی سالهای 81-1380 بوده است.           در این پژوهش مقطعی- توصیفی با مراجعه به مهد کودکهای شهر همدان حجم نمونه ای معادل 385 کودک زیر دو سال بطور تصادفی انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند.           از میان کودکان مورد مطالعه 79 نفر (20.5%) مبتلا به درماتیت کهنه بودند. رابطه بین شیوع بیماری با سطح تحصیلات مادران ، رده سنی کودک و استفاده از پوشک یکبار مصرف معنی دار بود (p<0.05 ). شایعترین ناحیه ابتلا، درگیری توام ژنیتالیا، پرینه ، باتوک و ران بود. رابطه معنی داری بین فراوانی بیماری و جنسیت بیمار مشاهده نشد.           به منظور کنترل بیماری یافته های مطالعه بر آموزش بهداشت کودک برای مادران و مربیان مهدهای کودک و استفاده از پوشکهای با قدرت جذب بالای آب تاکید می‏کند.